Sa Layla Sari-Sari Store

Ni Mary Divine Escleto
Sugilanon

Ilabay man ko ninyo maski asa, mailisdan man og kapila ang adlaw sa buwan, kulongon man ko ninyo balik dinhi sa sulod sa dakong balay, mangluya man ko og taman tungod sa pagkulata ug walay makaon, wala may makadungog kanako unsaon man nakog syagit, mangita kog pamaagi aron makagawas dinhi ug balikan among tindahan. Walay makababag sa akoa. Didtoa gihapon akong ulian.

Paabot sa. Kadyot ra jud. Ayaw palabig panuktok dinha. Kahibaw kong mupalit ka. Ipanghayhay sa nako kadyot kining mga baligya nakong kape, shampoo, bitsin, ug mga sitsirya. Sa ilalom man gud nako nabutang. Agoroy, sus timaan! Ningutngot tawun akong likod og duko-duko nya barog na sad. Lahi ra gyud inig nagkatiguwang, manggawas tanang balatian. Kahibaw ba ka na walo na ko kanapuloan nagpuyo dinhi sa Sitio Tibugak? Kani akong tindahan nga usa ka makusog na huyuhoy malagpot na kini. Migikan pa man gud ni sa akong amahan ug inahan nga nagtrabaho sa una sa kayutaan anang nagpuyo sa kaatbang nga dakong balay.

Matud pa nila, inig magkatiguwang na ka, daghan na ka og malimtan. Maayo na lang gani makahinumdom pa ko sa mga panghitabo kaniadto. Kaning lugara malipayon man tanang lumulupyo dinhi sauna, mangurog ra inig makatamak ang Don Crisanto sa kapehan. Usa ka adlaw, dili na man gyod mawala sa matag tapok sa mga tawo nga aduna daw kani usa ka babay nga gitarog ang Don nga anak kuno sa usa ka sinaligan nya dinhi sa iyahang kayutaan. Dayon iyaha rang gipahilom kato nga babay, gilubong ilawom sa yuta kauban ang bata sa tiyan ani. Wala man hinuon nakapamatuod ato sa dihang sa nisunod nga adlaw, wala nay tarong na balanse sa sweldo tanang trabahante, dayon sa tago ra sila nagpagawas sa ilahang gibati. Nagkaluya gud ato diri, maski padayon ra gihapon sila og panarbaho.

Nahinumduman sad nako ang pagmasakir sa nagpuyo dinha sa dakong balay. Pipila ra ka tawo ang naa dinha. Mga katabang ra ang nagpadaghan ug idugang na sad sila Don Crisanto nga mao ang nailhang istriktong amo. Tanang trabahante mahadlok kaniya bisan pag wala pa kani bisan unsang giingon ukon gibuhat. Si Doña Crisanta, iyahang asawa nga buotan kaayo, maoy pinalangga sa tanang tawo. Usa ra kabuok ilahang anak, mao si Caroy nga otso anyos pa atong gisulod ang ilahang panimalay sa mga wala nailhing grupo nga nagdalag sundang ug garab. Nag-iya-iya sila og pangatkat sa taas nga kural, dayon gibusdakan og dakong bato ang purtahan, unya atong nakasulod na sila, ilaha dayong giisa-isa og pamatay ang mga anaa sa sulod. Wala jud nagpakita og gamay nga kaluoy. Wala lang hinuon ko nakahibaw kung kinsa una gibuno. Syagit nga nangayog tabang ra gyod among nadungog sa akong ginikanan dinhi sa tindahan, hinungdan maong  nigawas akong iloy ug amahan aron unta mutabang. Sa walay matarong nga hinungdan, giapil man hinuon silag patay.

May ra gani kay nituman ko kaniadto nga muhilom ra ug dili mugawas ani nga tindahan. Nakit-an gyod nako dinhi sa gamay nga ang-ang sa kalakat nga gilabay sa sulod sa dakong balay ang nagkadugo nga patay nga lawas. Matud pa nila, naa gyapon sa bisag asang salog nagkatag ang mga nangaputol nga tiil, kamot, ug dugo nga hangtud karon wala pa gihapon bisan kinsa sa akoang mga giduolan nga nagapatuman sa balaud ang nisulay nga tagaan kani og tarong nga paglubong, ug wala sad ni usa ang nakahunahuna nga maghimo og pamaagi aron masakpan ang maong grupoha nga nagmasakir dinhang balaya. Maski akong ginikanan gani kay wala nila gihatagan jud og higayon aron muginhawa.

Tungod sa maong panghitabo, nanghawa tanang tawo diri sa sitio. Gipasagdan ang kapehan nga maoy nagbantala sa tibuok lungsod nga walay laing kape ang maanindot kung dili ang migikan ra dinhi. Gilaagan pa gud sa mga Amerikano na dinhi aron masulayan ra ang kahumot ug kalami sa kape. Nawala sad hinuon ang makalingaw nga katawa matag buntag sa tanang nahisakop niining sitio kauban ang sabaan nga mga sunoy ug iro. Ug ako, akong tindahan ug ang dakong balay ra tawon ang nagpabilin nga nibarog, nagpaabot sa kalinaw ug tubag sa tanang pangutana.

Sukad ato, karon ra sad naay mupalit sa akoa dinhi, karon kung kanus-a anibersaryo atong masakir. Ug ang hustisya kay nakigdula gihapon og taguanay alang sa tanang gipatay dinha. Nahuman na jud diay kog plastar sa tanan nakong baligya. Pasaylo kay giabugan na. Naghapdos man hinuon akong likod ug tuhod. Akoang katingalahan nganong ang Bobot nga ganahan kaayo ni Caroy, ang hulagway niini, ang purol, ug ang iyahang mata nga pikot kay mao sad ang klaro nakong makita sa bata nga nipalit sa akoang tindahan ron. Nakamatikod ko nga adunay dakong samad kani sa iyahang likod atong nibalik syag sulod sa koral aning dakong balay. Dili man siguro tingali ig-agaw ukon nahalap ra akong panan-aw kay wala man gyod koy nasayran nga niabot niaging adlaw dinhi sa among sitio, wala na gyod migikan atong nanghawa tanang tawo dinhi. Inig naa may masalaag dinhi, makapangutana man sad na sila tingali kanako. Karon, dili na ko musulay og sulod balik sa dakong balay basig lab-on ko sa wala nailhing grupo.

Advertisement

hamartia

Julius Marc G. Taborete
Poetry

filipinx Oedipus

the only way
to cure people’s
heart is
to gouge your
eyes out


and exile—


(and empathize)
says the Oracle,




Asclepius’ myth
          Asclepius’ demise meant that a mortal man can reach only one certain limit
          in the natural order of things and it is forbidden to him to exceed this limit

A dream is one harmful thing.
I was a harmless six-year-old
sputtering senseless words.

White shirt with a miniature stethoscope,
given by Papa. It kept falling,
but I always clung to it.

We played doctor-patient
pretenders. Tended his life and my
stuffed bears, nursed from here to there . . .

until now . . . but
here’s a doctor’s advice:
put a swab inside, thrust, and wait
for disgruntled moans. Slowly
pull out, catch the colorless liquid.
If it bleeds, rest. If not, wait
for the result—and keep
on repeating until tons
of sweat trickle
down your coveralls.

Asclepius’ myth is similar, too
I was given a bare elixir to dream, yet
to live was another;
senseless words are harmful.




10 hr

. . . here’s a 10-hr uniform for September,
that
heats up like an unsung August protest,
sweats like July’s national address.
Or maybe that
tightens up like empty June promises, later
breaks down in May working holidays
and isolates all alone in April,
then gets discriminated by March.
That has been the same difference last February.
Here’s a “Thank you, frontliners!”



(counts up to 7 seconds)


. . . with(out) pay.

Burol ng Kamusmusan

Ni Angelo Lenard Yu
Tula

Habang naghahanda para sa panibagong paglalakbay,
Mataimtim na inaalala ang maiiwang paraiso—
Ang tuktok ng nakabibighaning Pedro Colina,
Natatanaw na malawak na lupain ng Cotabato.

Ang bawat umaga ay tila mahikang gigisingin ng adhan sa mosque
Habang tahimik na humihimlay sa kuta ang naglalakihang bato.
Tatangayin ng hangin ang mga bulak sa matatayog na puno ng kapok,
Hahalik sa alapaap, patungo sa aking imahinasyon at pangarap.

Ang tanghali sa Parke ng Tantawan ay may nakakahalinang ingay
Mula sa malakas na alingawngaw ng kampana sa simbahan
At busina ng mga kumpol-kumpol na sasakyan sa daan.
Hatid nito ay ligayang pumipintig sa aking bawat sandali.

Ang bawat gabi ay tila misteryong kumakatok sa aming pintuan
Habang dahan-dahang hinihintay na mabuhay ang buwan,
Tiyak paghaharian ng mga dambuhalang paniki
Mula sa kuwebang humihinga sa mga lagusan.

Subalit ang lahat ng ito ay mananatili na lamang sa alaala,
Mga kinagisnang bagay na di kayang kalimutan.
Sabi ni Ina kailangang mag-aaral at hanapin ang kapalaran
Sa lugar kung saan banayad ang mga alon sa karagatan.

Ayaw Kong Magmahal ng Selosa

Ni Philip Jay Leaño
Tula

Ayaw kong magmahal ng selosa.

Hindi ko kaya
Na may susumbat
Sa tuwing aking kausap
Ang kailaliman ng dagat.

Hindi ko nais
Na may magtataas ng kilay
Sa tuwing ang bayan
Ay aking kahawak-kamay.

Hindi ko magugustuhan
Ang kaniyang mga paratang
Kapag ang aking pagtuklas
Ay ituturing niyang harang.

Hindi ko masisikmura
Na sa kaniya’y magiging kaagaw
Ang pag-alay ko ng yakap
Sa mga pusong naliligaw.

Ayaw kong magmahal ng selosa
Sapagkat marami akong iniibig.

Ngunit kung nais niyang makipagsiksikan,
Tiyak walang puwang ang ligalig.

Araw at Buwan

Ni Mary Divine Escleto
Tula

Ikaw ang araw at ako ang buwan.
Marahan mong iniaangat ang iyong sarili
Sa pagkakaipit sa likod ng kabundukan
Upang maghatid ng kapanatagan sa kapatagan.
Sa pag-iisa’y wala akong karagatan na hinahagkan
Habang dumadanak ang gintong dugo mo’t humahalo
Sa tubig-alat at ako nama’y nahihimbing lamang
At iniinda ang ginaw kasama ang aking mga tala
Na hinubog sa iyong wangis.

Ako ang buwan at ikaw ang araw,
Parating nakakubli sa likod mo pagsapit ng liwanag.
Madalas ang dinadala ko’y lamig mula sa madilim
Na kasaysayan ng nilimot na pag-ibig
Kasabay ng pagbibigay mo ng init sa nilalamig.
Nang ninais ko’y pahinga, nang paghinga’y gustong madama,
Dumating ka, pinalakas pusong nanghihina.

At minsan nga’y nagkatotoo ang hinangad na pagtatagpo
Ng liwanag at dilim, ng puti at itim. Ngunit instrumento lamang
Ng umaga at gabi, hindi itinakda upang magsama.
Ngunit binubuhay ang pangako
Na narito lang para sa isa’t isa. Maaring may pag-ibig
Na mabubuhay mula sa magkabilang dulo
At doon tayo gugunitain sa paraang ako’y handa na,
Maging kalasag mo hanggang sa maibalik ang apoy na singsing
Na siyang ipinagkait ng itinuring mong mundo.

Paghulat sa Imo

Ni Stalingrad Samulde Dollosa
Binalaybay

Ginahulat ko ang imo pag-abot.
Dungan kita manyapon
nga ginapayongan sang mga sanga.
Natrapohan na ang lamisa
sa dalum sang rambutan.
Ara na sa duta ang mga dahon
nga napuspos sang ulan.

Init pa ang sinugba nga tilapya.
Napreparar na ang luyag mo nga sawsawan:
kamatis, sibuyas, toyo nga ginkatumbalan.
Nasukad na ang kan-on.
Ginabalhas na ang pitsel.

Ano oras ka mag-abot?
Diri lang ako magahulat
upod ang dulom, lamig,
kalipay, kag kahidlaw.

Ginsugo ko na ang panganod
nga updan ka sa imo paglakat
pakari sa akon.

Ikaw, Labing Gamhanan

Ni Luis B. Bahay Jr.
Balak

Misabwag og kahumot ang hangin dihang
Mibukad ang imong mga buwak
Dabong, hamis, ug husto ang kaanyag.
Midugang ang langit og paambit sa kahayag.

Minglaray ang mga mananap nga naibog
Ug kanimo sila miduyog, apan
Ako nga ulod naningkamot og kamang
Langayan ug way mga pako.

Gani andam kong matusok sa imong mga tunok.
Uyon ko magpakalumos sa mga pisik sa uwan
Aron ikaw akong maduolan, kuyogan
Sa imung kadyot nga pag-inusara.

Talikdan man ka sa alindahaw ug buyog.
Inig huma’g pangulitawo kanimo
Timan-i nga ania ra ko sa ubos,
Sa ugat, sa sanga, ug sa udlot nga dahon
Kanunayng motangla kanimo.
Palihog, ayaw sa og kalawos
Huwata ang higayon nga ako mahimong alibangbang
Aron atong saw-an ang adlaw nga mosubang

Keeper of the Unkept

By Ghermaine Marie M. Micaroz
Poetry

I was once given a book clothed with ragged covers—
The thick pile of dirty pages almost unattached to its spine.
Some of its parts were brutally torn by its past handlers,
But the beauty of its words still left me sublimed.

It was not well kept, nor was it appreciated by others,
For they told me it was ugly and nasty—lacking beauty and color.
I didn’t listen and continued to read;
My soul be lost and the metaphors were my lead.

I savored every sentence—everything just hooks,
And I started to know who I was as I started to know the book.
It was surreal and I kept it forever and beyond,
For the book was you—it’s now an eternal bond.

Kapag Umiyak ang Langit

Ni John Dave B. Pacheco
Tula

Ngayong gabi,
pahinaan mo ang tugtugin sa radyo.
Gawin nating musika
ang mga pitak na patak ng luhang
bumabagsak sa yero.

Kapag sumigaw siya ng kulog, hawakan mo
ang dibdib ko. Damhin mo na
mas malakas ang bawat tibok nito
sa anumang banta ng pighati.

Kapag kumidlat ang langit,
patayin mo ang ilaw,
tabunan ng tuwalya ang salamin,
tumingin sa aking mga mata.
Hayaan mong kuryentehin ng pagyakap
ang ating mga balat.

Kung iiyak ang langit
ngayong gabi
huhulihin kita
sa gunita.

Langit sa Karimlan

Ni Jerusalem D. Nalig
Tula

Niyapos mo ako sa himlayan ng ’yong palad,
magaspang, may kalyo, ngunit marahan.
Mula sa lubid ng libidong nakatali sa pahatiran,
sa alapaap natagpuan ang nakatirik na mata
ng araw, nagliliyab, sinusunog ang lamang
kusang ipinagkatiwala sa lagislis
ng matigas mong pag-aari.

Naglalakbay sa baybayin ang bagyong humahagupit,
ngunit inihayag mo ang labas-masok na paglalayag
nang tayo’y sumasagwan sa paghampas ng mga alon.
Magkadikit nating nilalangoy ang bawat daluyong.
Maging karagata’y tinatangay sa kawalan
ang katas ng pawis mula sa pangangabayong
bumabayo ng dumadagundong na ligaya.
Sa rurok pinagsaluhan ang bunga ng pagsisid
tulad ng tupang inalay sa dambanang sagrado.

Minasdan kita’t nakita sa bintana ng iyong kaluluwa
ang lalim ng paglingap. Nakawin mong muli sa gabi
itong tanglaw mula sa buwang nakasilip, sapagkat
madalas sa ’yong karimlan naroroon ang langit.