Ni Rexcel Samulde

Saksi ang Dagat

Nakahibalo ang dagat
kon nagasunggod ako sa imo.
Samtang ginasulat ko sa higad
sang baybay ang ngalan mo,
ginatudloan ako sini
nga panason ka sa kabuhi ko.

Apang samtang ginasilhig sang mga balud
ang tagsa ka letra
sang imo ngalan,
ginapabay-an ko lang ang ilawod.
Nagapalayo ako sa balas nga iya ginahalukan,
kag sa liwat, ikaw akon ginasulat.

Saksi man ang hangin sa akon paghutik
sang mga pangamuyo nga ikaw tani sa akon magbalik.

Balentin

Ikaw ang dapya nga nagpikpik sa akon
Ginbalikid, naluyagan, ginapangita.
Sa tunga sang daginit nga adlaw
Ikaw ang maamyon nga hampak sang hangin.
Sa imo huyap indi ako maglikaw.

Handa ako nga palidon mo.
Buhawi ka nga indi palagyohan apang tanglaon.
Dal-a ako sa sentro, butonga ako sa imo mata.
Gal-um ka nga ginapaabot,
Bagyo nga akon sulayon.

Hulaton ko ikaw sa tunga-tunga sang Pebrero.
Kibuta ako nga daw kilat, surpresaha nga daw linog.
Hulaton ko ikaw sa atubang sang inyo balay
Nga daw talithi nga nagapanaug sa inyo hagdan,
Kag samtang kita nagapakadto sa handum mo nga kaladtoan,
Ibobo sa akon ang imo pagpalangga—tanan. Tanan.

Handum, Dumut

Ang imo yuhum pisaw
nga nagkotkot sa duta
agud igoon ang akon kaugatan
nga gusto maglatay sa imo
lawas.

Ang imo tuluk binhi
nga nagahulat mabunyagan
sang akon dagotdot nga
kawat sang himutad
kag ulikid.

Ang imo hulag abono
nga luyag ko kanduson
agud iligo ang imo himaya
sa gutom kag harasharas
ko nga kalag.

Ako, kaangay sang lago,
nagapanago sa landong
nga nahadluk masabligan sang asin,
apang dumut sang akon kahumok
ang imo kaparat.